ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ
...δολοφονήθηκε ένα παιδί 16 χρονών. Από έναν εκπρόσωπο της τάξης, ο οποίος «προσπαθούσε εκείνη την ώρα να κάνει το καθήκον του». Μόνο που δεν τα κατάφερε και τόσο καλά, εκ του αποτελέσματος πάντα μιλώντας…
«Κινδύνευσε η σωματική μου ακεραιότητα, έπρεπε να αμυνθώ», υποστήριξε εκείνος προσπαθώντας να δικαιολογήσει την πράξη του… «Καθαρό μίσος», βροντοφώναξαν όλοι οι υπόλοιποι, οι οποίοι δεν έχουν βρεθεί στη δυσάρεστη θέση να πρέπει να εφαρμόσουν «το νόμο» και «δεν μπορούν να καταλάβουν»…Δεν μπορούν, αδυνατούν να κάνουν το συσχετισμό ανάμεσα στην εφαρμογή του νόμου και στην κατάχρηση εξουσίας. Δεν μπορούν να εξηγήσουν ποια είναι εκείνη η δύναμη που οπλίζει το χέρι ενός αστυνομικού και τον κάνει να στοχεύσει ακριβώς στο κέντρο. Στο κέντρο, για να ελαχιστοποιηθεί η πιθανότητα του λάθους, για να έχει ο «εγκληματίας» έναν σίγουρο και «παραδειγματικό» θάνατο.
Σας ζητώ συγγνώμη που επαναλαμβάνομαι, αλλά αισθάνομαι την ανάγκη να επισημάνω πάλι ότι ο «εγκληματίας» «έτυχε» να ήταν ένα παιδί μόλις 16 χρονών…
Ποια είναι λοιπόν εκείνη η μυστηριώδης και ανεξήγητη δύναμη; Η δύναμη της λογικής σκέψης; Δε νομίζω, γιατί η λογική δεν είναι δυνατόν να υπαγορεύει σε έναν ενήλικα αστυνομικό να κάνει παράνομη χρήση όπλου –σύμφωνα με την ποινική δίωξη που του ασκήθηκε– που είχε ως αποτέλεσμα το θανάσιμο τραυματισμό ενός 16χρονου παιδιού.
Γιατί λοιπόν; Μήπως πρόκειται για «υπέρβαση καθήκοντος, η οποία είναι πολύ λυπηρό να παρατηρείται σε εκπροσώπους της τάξης, οπότε ας ελπίσουμε αυτή να είναι η τελευταία φορά που σημειώνεται ένα τέτοιο περιστατικό»; Κάτι όμως εξακολουθεί να μη με ικανοποιεί και σε αυτή την απάντηση…Μπορούμε με μία απλή έκφραση ελπίδας να προχωρήσουμε παρακάτω;
Δεν μπορούμε, γιατί θα ξαναγίνουν κι άλλα τέτοια «ατυχή» περιστατικά. Δεν μπορούμε, γιατί ξέρουμε ότι το μίσος ορισμένων αστυνομικών –και δε λέω όλων, γιατί σίγουρα υπάρχουν και άνθρωποι σε αυτό το χώρο που έχουν πλήρη συνείδηση της εξουσίας που τους έχει δοθεί και των ορίων της– ενάντια στο νέο και στο διαφορετικό θα συνεχίσει να υπάρχει, οπότε θα συνεχίσουμε να βιώνουμε και τα αποκρουστικά αποτελέσματά του.
Εκτός αν ο φόβος της τιμωρίας υπερισχύσει έναντι σε αυτό το μίσος. Και έχει τη δύναμη να υπερισχύσει, γιατί υπαγορεύεται και αυτός από το λεγόμενο θυμικό, το συναίσθημα δηλαδή. Όμως, δυστυχώς, δεν μπορώ να αντλήσω ελπίδα ούτε από εκεί. Γιατί έχω δει ότι η επίσημη καταδίκη τέτοιων πράξεων λαμβάνει χώρα μόνο στα τηλεοπτικά παράθυρα, έτσι ώστε ο κόσμος να πειστεί ότι οι κυβερνώντες αυτού του τόπου συμπάσχουν με τον υπόλοιπο λαό που αγανακτεί. Και η απόδειξη αυτού στην πράξη; Ο υπουργός Εσωτερικών Προκόπης Παυλόπουλος και ο υφυπουργός Εσωτερικών Παναγιώτης Χηνοφώτης υπέβαλαν αργά τη νύχτα την παραίτησή τους στον πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή για λόγους ευθιξίας. Όμως οι παραιτήσεις δεν έγιναν δεκτές. Βλέπετε, δεν κρίθηκε αναγκαίο να χάσουν την υπουργική τους θέση επειδή χάθηκε μία ανθρώπινη ζωή από εξουσιοδοτημένα από το κράτος όργανα για την επιβολή της τάξης. Από το κράτος «ασφάλειας και δικαίου»…
Ολοκληρώνω με το στίχο ενός τραγουδιού που άκουσα σήμερα και που –κατά τη γνώμη μου– συνοψίζει πολύ εύστοχα τα βαθύτερα αίτια τέτοιου είδους εγκλημάτων:
«…Που λέτε φίλοι, εγώ το βρίσκω να’ ναι πολύ πολιτικό…»
ΑΛΕΞΗ, ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ…
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ EVIA ON LINE MAGAZINE
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ "ΚΑΤΕΡΙΝΑ Γ"
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου